| |
... Así es como llegó a Bergua, el 20 de septiembre de 1940: ligero de equipaje, pero con los libros y el
bañador, sus compañeros inseparables.
Se hospedó en casa Aguau (el molinero), aunque la escuela tenía vivienda, y por tanto el tema del
agua iba a ser cotidiano. Enseguida se enteró que el molino tenía una estupenda balsa, que
le invitaría a soñar con un buen baño: En cuanto haga bueno, me voy a nadar a la balsa del molino,
repetía a menudo.
Pero si eso es imposible, D. Luis, que es muy profunda y se ahogará..., le respondían.
Aquel otoño fue muy lluvioso y tardó en aparecer un día adecuado.
¡Por fin un día soleado! En cuanto salga de clase, a las 12, me voy a nadar a la balsa.
Tanto los mayores como los niños estaban intrigados con las aficiones natatorias de D. Luis, porque en
la montaña nadar, era sinónimo de vadear o pasar un río por la zona de agua remansada.
No comprendían cómo el Maestro iba a "pasar a nado" la balsa,
de más de 3 m. de profundidad... A la hora prevista, cogió el bañador (de peto y tirantes)
y marchó camino abajo hacia el molino.
Cuando llegó se encontró con una sorpresa, que recuerda como si fuese ayer:
Todos los chicos estaban alrededor de la balsa y varios paisanos de los lugares vecinos que habían acudido a moler.
Estos, seguro que vienen a ver cómo se ahoga el Maestro..., pensó.
Ante semejante expectación, se lanzó al agua, cruzando la balsa en todas direcciones, con la misma
soltura que los barbos. Podemos imaginarnos el asombro aquellas personas, que jamás habían visto nadar
a nadie de esa forma. Tanto es así que el abuelo del molino le dijo: Hace unos días se me cayó
un jadico al agua, igual me lo podría coger Vd.
Ni corto, ni perezoso, buceó hasta el fondo, saliendo enseguida con el jadico en la mano. ...
|
| | |
... En zo kwam hij uiteindelijk terecht in Bergua op 20 september 1940. Met weinig bagage, maar niet zonder zijn onafscheidelijke
vrienden zijn boeken en zwempak. Er was weliswaar logement voorzien in de school, maar toch werd hij ondergebracht
in casa Aguau (de molenaar) waar water het onderwerp van elke dag zou worden.
Hij hoorde al snel van de schitterende vijver bij de molen en begon prompt te dromen over een frisse duik.
Zodra het weer het toelaat, ga ik zwemmen bij de molen, nam hij zich voor.
Maar dat kan niet, D. Luis, antwoordden ze hem, het is daar erg diep en je zal verdrinken.
De herfst was toevallig zeer nat, en een geschikte dag bleef lang uit.
Eindelijk een zonnige dag! Het plan was om direct na het einde van de les te gaan zwemmen.
Groot én klein waren erg benieuwd naar de zwemcapaciteiten van D. Luis.
Voor hen betekende zwemmen eigenlijk oversteken op een doorwaadbare plek.
Ze konden niet begrijpen hoe de Meester kon zwemmen over een vijver van over de 3m diep.
... Het uur kwam; hij greep zijn zwempak (met schouderbandjes) en liep naar beneden naar de molen.
De verrassing die daar wachtte, ligt nog vers in zijn geheugen. Alle kinderen stonden rond de put.
Er waren ook verschillende mensen van de omringende dorpen die toevallig dan bij de molen moesten zijn.
Die zijn hier alleen maar om te zien hoe de Meester zich verdrinkt, dacht hij.
En zo, onder ruime belangstelling, sprong hij in het water en zwom ontspannen enkele rondjes.
Beeld je de verbazing in van die lieden die nooit eerder iemand echt zagen zwemmen!
En zo kwam het dat de molenaar hem toeriep Enkele dagen terug liet ik hier een schoffel vallen.
Misschien kan je hem opdiepen, terwijl je daar toch bent?
En immer tot helpen bereid, verdween hij naar de bodem en dook weer op met de schoffel. ... |
