Moeder Natuur sloeg terug en in 2010 was die zelfde deur verborgen achter een stevige wand van doornstruiken (3).
Ronduit tragisch als we weten dat de aceitero van Coscojuela de Sobrarbe
verklaard erfgoed is en voorkomt in de Catálogo de Patrimonio Arquitectónico y Etnográfico
van Aragón (Zie Decreto 26/2010 van Aragóns Gouvernement van 23.II.2010).
De catalogus vermeldt nog andere molens en een snelle blik op de verslagen van onze
veldbezoeken leert dat de lijst geen garantie is
voor een fatsoenlijke overleving (†).
Balken steken uit en palen pieken in alle richtingen en dit, samen met de rommel op de grond, maakt dat rondlopen hier niet zonder risico is.
In de ruello is 1932 gegrift (6, 16).
De pers is gebroken (9), mogelijk na brand, en het middendeel is tot pulp gerot. Enkele matten (10) zijn nog herkenbaar tussen de rommel op grond, maar de caracol (13: de schroef om de pers op en neer te vijzen) is nu wel definitief verloren.
De kop van de pers is ondertussen uiteen gevallen (vergelijk 11 met 12). De originele palen met handvat (14) die dienden om de hoogte en de kanteling van de balk te controleren, zijn er nog wel, maar in zo'n slechte toestand dat ze het wellicht geen jaar meer uithouden.
Een artikel stelt dat ergens op de pers het jaar 1796 voor komt (‡). Ik weet niet of dat klopt. De inscriptie kan weg gerot zijn. Zelf heb ik nog een andere datum gevonden, maar ik weet niet goed wat er van te denken.
Ik bewaar hier een lokale kopie van het artikel: M. López 2006 (PDF; 360KB).
Op pagina 130 is de kop van de pers afgebeeld. De foto is duidelijk vóór 1996
genomen. De ruimte is nog vrij net en de caracol staat nog recht.