Verkeerstekens op Tristan zijn dun gezaaid. Er wonen niet veel mensen en auto's invoeren is er geen hobby zoals op Sint Helena. Er is weinig nood aan wegmeubilair. Maar we hebben koppig elke straat afgelopen en dat bleef niet zonder resultaat.

Andere Britse dependencies (bv. Falklands, Sint Helena) volgen de UK-standaard waar een stevig gebouwde meid haar broer achter zich aan sleurt. Op Tristan is het anders. Wellicht hebben we hier eindelijk een plek buiten bereik van de Vorstelijke Arm.

De woorden zijn wat ongelukkig gekozen: een grappige mengeling van een bevel en de reden ervoor. Het doet me denken aan de Slow Children uit de Verenigde Staten.

We keken vol verwachting uit naar ons vervolgbezoek in 2018, maar dat bracht alleen maar ontgoocheling. Zelfs op dit verre eiland worden de vertrouwde en betrouwbare borden ontworteld en vervangen door nieuwe die aangevoerd worden uit het bui­tenland (hier Zuid-Afrika).