Escartín

De molen sloot zijn deuren ergens in de jaren 1950. Gedurende een tiental jaren rond de eeuw­wisseling was men er altijd wel iets aan het ver­bouwen. Het resultaat is een leuke plek voor een korte vakantie, maar voor een amateur van molens is er niet veel meer te beleven.

Het opvallendst zijn nog de stukken molensteen die men overal verspreid kan aantreffen: zomaar ergens liggend, of de bloembedden afboordend, of ingewerkt in een rustbank of pikniktafel (2, 3, 4).

De resten van de waterwerken zijn werkelijk indrukwekkend; zelfs nu wanneer we alleen nog een bleke afspiegeling kunnen zien van hoe het was.

De vijver is gevuld met aarde en met bomen beplant (5, 6), maar het is nog overduidelijk dat de grootte reusachtig was. De Río Guarga is geen berg­rivier gevoed door smeltwater en voert vaak niet erg veel water. Met een groot reservoir kon men droge periodes beter overbruggen.

Een massieve muur (7) vormt de zuidelijke wand van de embalse.

Een goot (helemaal rechts in 6) kan nog steeds water voeren naar het gebouw. Ik vraag me af of er binnen nog wat interessants staat.

Het kanaal mondt uit in het verste einde van de vijver (6). Van hieruit loop je gemakkelijk naar het inlaatpunt. Eerst over een aarden dam, dan in een bebost stuk (8), gevolgd door een sectie langs de rivier (9) en na nog wat struikgewas komt men uiteindelijk aan de start van het kanaal (10) met de azud (11, dam). We zijn nu 600 m weg van de molen! In het kanaal ligt nu een buis die een zwembad vult.