We hadden meer dan 4000 km onder de wielen en pas dan, tussen Mount Isa en Hughenden, dook het eerste vallende stenen bord op. Raad eens … Veilig stoppen was niet mogelijk. Een zwarte dag, nauwelijks verzacht door de weten­schap dat, vermits we in Mount Isa geweest waren, we onszelf nu echte Aussies mochten noemen.

Fanatieke vogelkijkers herkennen vast het gevoel.
Je rijdt uren en uren en uren om die uiterst zeldzame Common Honey Pepper op je life-list aan te vinken en wanneer je eindelijk op de juiste plek bent, leer je van opgetogen omstaanders dat het stomme dier natuurlijk net de vorige nacht naar Siberië vertrokken is.

De volgende dagen waren een hel. Ik wist dat er een teken bestond. Ik wist zelfs een precieze plek. En dagen na mekaar bleef de einder leeg.

De opluchting toen we uiteindelijk toch op een tweede exemplaar stootten! De lucht werd blauw en de wereld roze. Die avond verwenden we onszelf met een goede schuimwijn. (Bijna schreef ik Champagne, maar ik moet mijn Franse bezoekers ontzien).