Dit bord illustreert een spijtige trend in (wegen-)signalisatie: een moderne kijk op communicatie. (Andere voorbeelden in Denemarken en Slovenië.)

Die moet wollig zijn. Recht-Toe Recht-Aan is uit. Het moet zachter, een fijn papiertje er rond, een glimlach. Net als ons eten. Neem nu een aardappel; vind maar eens zo'n eerlijke knol. Alles is bewerkt, verbeterd, vetvrij. Met zo'n aanpak verteren we wellicht beter de dagelijkse portie moord en doodslag op onze tv-schermen, maar het is een slecht idee voor verkeersborden.

Een goed verkeersbord zendt een éénduidig bericht in een flits. Oudere designs kunnen dit veel beter.

We zien de pupillen doorgaans wandelend
De knaap verkiest een pantalon, maar waagt zich soms aan een short. Dan wordt duidelijk dat hij een kous vergat —De verdikking halfweg het been kan ook de kraag van een laars zijn, maar dán zou moeder hem toch wel gecorrigeerd hebben, hoop ik. (Rolbevestigend, sist M. Jean)

Wanneer ze lopen, draagt hij een tas. Bij haar is het niet duidelijk. Als ze rennen is het meisje zonder tas en hij waarschijnlijk ook.

Verschillende Europese landen planten borden met zeer gelijkend ontwerp (bv. Spanje).

Het meisje danst de weg naar school. Ze draagt dezelfde haarsnit als haar evenknie in Denemarken. Zij is meer kind geworden. Hij werd groter met een volwassener postuur, maar zij groeide niet op.

De knaap ruilde zijn boekentas voor een rugzak. We hebben hem trouwens ook al elders gezien (Kijk maar in Giumri - Armenië.)

Het is zonneklaar dat Bulgarije alle moeite heeft om de standaard hoog te houden: slordig werk alom en de arme kinderen vervormen snel in vreemde creaturen met stekels en onmogelijke lichaamsdelen. Maar toch verkies ik nog altijd dit boven de platte moderne misbaksels uit veel andere landen.

Andere landen met meisjes veel kleiner dan jongens: o.a. Czechië, Nepal.

De toegelaten snelheid is eerder hoog. Veel landen verkiezen een beperking rond 30 km of lager (zie Australië voor een klein overzicht).