Solanilla

Solanilla, of Solaniella op sommige recente kaarten, is, hoewel afgelegen niet moeilijk te bereiken. Neem de weg tussen Boltaña en Lanave waar bij de Molino Escartín Aineto is aangeduid. Vanuit Aineto kan je verder rijden tot in Solanilla — maar ik suggereer graag een wandeling.
De molino ligt op een kleine kilometer van het dorp. Aan de kerk (zuidkant van het dorp) vind je een pad naar beneden in de vallei. Na zowat een halve kilometer moet je aan het water komen in de buurt van de start van het kanaal. Misschien moet je maar even heen en weer lopen om de juiste plek te vinden. Van daaruit volg je het kanaal en na minder dan 400 m bereik je de molen. Die staat op de Barranco Ricau.

Foto's: 23.III.2008

(1) Overzicht van de site: molen met poel;
Muur van molenvijver achteraan

De molen staat in een schitterend kader met een waterval en een poel met helder en verlokkelijk water. Door het hoogteverschil na de waterval kon het gebouwtje veilig boven de stroom gebouwd worden en toch diep genoeg onder het reservoir (1).

De molen is een stevige constructie met al het essentiële erop en eraan, maar ontbreekt vreemd genoeg op de kaarten (1:50000) van het Instituto Geográfico Nacional: de edities van 1935, 1953 en 2003. De blauwe stip in fig. 2 vult de leemte. Let op de leiding: Solanilla is verbonden met het electriciteitsnet van Aineto.

(2) Situatie van de molen ten opzichte van Solanilla

Het bescheiden riviertje is verbreed en heel ondiep waar de dam is (4). De azud bestaat uit losjes gestapelde stenen en er sijpelt eigenlijk even veel water door als er over. Het kanaal begint met een klep en een geïmproviseerde constructie met een verroeste auto-deur.

Het kanaal duikt eerst onder het pad (5) dat naar de weiden leidt die zichtbaar zijn in de luchtfoto (3). Het is goed afgelijnd en zowat halfweg verbreedt het in een soort reservoir annex wasplank (7 en gele pijl in 3). Daarna gaat het kanaal door en opent 400m verder in de embalse (8 en witte pijl in 3).

De embalse is vrij groot (8: witte pijl toont de achterkant) en met naaldbomen beplant. Pijnen planten was trouwens maar één van de vuile gewoonten van het Spaanse ICONA (Instituut voor Natuurbehoud).

De watervoorraad bevond zich hoog boven de cárcavo. Dit is goed zichtbaar in 1. Het dak van de molen (zichtbaar tussen de wanden in 9) ligt op dezelfde hoogte als de bodem van het reservoir.

De cárcavo opent heel wijd, is in goede staat maar leeg (11). Een smalle opening werpt wat licht op de stenen binnenin.

Een wijde cárcavo met een raam erboven: we hebben het wel meer gezien bij molens in de regio (bv. Bara, Abellada)