Dit was weer een van die dagen.
Het begon heel aardig —een lekker zonnetje, de molen gevonden zonder veel moeite,
een warm gesprekje met de plaatselijke herder— maar het einde was een diepe
ontgoocheling. Er was iemand in het hoofdgebouw, maar hij had echt geen zin om ons binnen te laten. Zeker
niet in de eigenlijke molen. Het was allemaal heel ruinoso; daar was niets te zien. Zeker niet.
De molen was wellicht eerst een graanmolen. Later ook centrale.
De IGN kaart van 1950 toont een lijn tussen de molen en Sopeira. Op de editie
van 1932 ontbreekt die nog.