Calasanz

Calasanz ligt in de Ribagorza streek op de zuidelijke hellingen van de Sierra de Carrodilla. Het is gemakkelijk te bereiken vanuit Barbastro of Monzón via Fonz en Azanuy. Een mooi dorp voor een wandelingetje in olijvenland. Vanaf de kerk een goed overzicht van de streek. De molen ligt beneden diep in de Barranco del Molino (1) die in Peralta de la Sal de Río Sosa zal vormen. Het is mogelijk om naar beneden te lopen vanaf de wegsplitsing aan de ingang van het dorp, maar het is veel aangenamer om de oude Camino vanaf Ermita de la Ganza (er staat een bord aan de hoofdweg) af te wandelen. Er rest bijna niets meer van de contructie en wat er is is moeilijk te vinden tussen de vegetatie.

Foto's: 11.IV.2012

(1) Molino harinero van Calasanz verborgen in het landschap onder het dorp.

(2) Barranco del molino met terrassen.

Guillermo Allanegui Burriel in zijn Noticias sobre batanes, herrerías, molinos de aceite, molinos harineros, pozos de hielo y otros inmuebles en la Provincia de Huesca, en documentos de la Desamortización de Pascual Madoz. Ley General de 1 de Mayo de 1855 (†) vermeldt twee graanmolens in dezelfde barranco. Ze waren eigendom van de Kerk en kwamen als gevolg van die wet in 1856 in privé bezit.

130/629	Molino harinero	Con barranco, huerto de Antonio Aguilar y Antonio Alegre	Martin Ordas
131/630	Molino harinero	Con barranco, camino del mismo molino, Lapeña y vasal	José Rami

Dit stemt niet helemaal overeen met de Spaanse wikipedia pagina's over Calansanz (geen bron gegeven):

Estos dos molinos fueron propiedad de la Iglesia hasta la Desamortización del siglo XIX. En 1856 fueron adquiridos por José Rami Cambray y su esposa, quienes al año siguiente compartieron la propiedad con otros catorce vecinos de Calasanz.

En 1917 se hizo cargo el último molinero procedente de Huesca, contratado para poner en marcha, además, una mini-central hidráulica que comenzó a funcionar en 1923 por espacio de unos 25 años.

Acabada la guerra civil, y con la electrificación rural, se inició el declive de los antiguos molinos harineros que fueron desplazados por las modernas fábricas de harina por cilindros, movidas ya por energía eléctrica. Los molinos de Calasanz se cerraron a mediados de la década de los cuarenta del siglo XX.

En la actualidad no quedan en pie ninguno de los 2 molinos, conservándose únicamente partes de la antigua balsa y algunos restos de su estructura.

Vertaling

Tot aan de Desamortización van de 19de eeuw behoorden beide molens tot de Kerk. In 1856 werden ze eigendom van José Rami Cambray en zijn vrouw, die in het volgende jaar de eigendom deelden met 14 andere bewoners van Calasanz.

In 1917 werd de laatste molenaar, afkomstig uit Huesca, aangesteld en hij kreeg ook de opdracht om een kleine electriciteitscentrale te installeren. Die werd gestart in 1923 en bleef in bedrijf voor ongeveer 25 jaar.

Na de burgeroorlog kwam de electrificatie van de landelijke gebieden en dat betekende de ondergang van de oude graanmolens. Ze werden vervangen door nieuwe molens met electrisch aangedreven cilinders. De molens van Calasanz werden gesloten in het midden van de jaren 1940.

Tegenwoordig staat geen van beide molens nog rechtop en alleen stukken van de oude vijver en enkele resten muur zijn bewaard gebleven.